هوای خنک اینجا آدم را به یاد شبهای تنهایی و قدم زنی در پارک حاشیهی زاینده رود میاندازد. جایتان خالی و دلهایتان بی غم باد.

بیایید کمتر خطوط قلبمان را اشغال کنیم. شاید خدا پشت خط باشد! اول از هر چیزی باید بگم توی این وبلاگ همه چیز. دوم از این که زیاد خوشم نمیاد نظر خصوصی برام بذارین. اگه هم بذارین عمومی میشن . هر سوالی که میپرسین باید همین جا جوابشو بگیرین. درست روزای دوستیمون به اندازه ی عمر این وبلاگ بود. مثل آن است که شاهرگ.

فکر نمی کردم کار به اينجا بکشه. فکر می کردم احساسم اونقدر بزرگ هست که همه چيزو تغيير بده. اما انگار اشتباه می کردم. هيچی از اول درست نبود. در حقيقت من از اول اشتباهی بودم! الانم چيزی تغيير نمی کنه. روز به روز به خستگيام و غصه هام اضافه ميشه. هيچ وقت فکر نمی کردم به اينجا برسم. جايی که هيچ چيزی ذوق زده و خوشحالم نکنه. اينجا جای خوبيه واسه نوشتن حرف دل.